Jak to jest?

Etinette

I będziemy razem niezniszczalni, uciekniemy z huraganu rzeczywistości do krainy naszych wspólnych urojeń.
Schował twarz w dłoniach, nadal dokładnie pamiętał każdą z chwil, minut, sekund spędzonych z nim i przy nim. Tęsknota wypalała go od środka, a powstała pustka pochłania wszelkie inne uczucia. Nie umiał w żaden sposób temu zaradzić. Cierpiał po cichu wciąż obawiając się postawienia jakiegokolwiek kroku. Świat wirował w zawrotnym tempie, a on stał gdzieś nieruchomo jakby poza barierą istnienia. Obezwładniał go nieprzejednany strach przed kolejnym poniżeniem. Nie rozumiał, co zrobił źle i dlaczego to wszystko w ogóle tak się potoczyło. Każdego dnia marzył by cofnąć się do przeszłości i zatrzymać czas. Wspomnienie dawnego szczęścia zabijało racjonalizm czynów.
Zamknął oczy w uszach słysząc ostatnie słowa, jakie wypowiedział przed odejściem blondyna.
Dla mnie zawsze będziesz święty.
Prawda jedna z niewielu w jego życiu. Pragnął wyłącznie wtulić się w te ukochane ramiona. Wylewać łzy wraz z żalem w koszulę brata. Poczuć jego ciepło i mieć zapewnienie, że ułoży się dobrze, bo mają siebie nawzajem. Ale nie mógł. Nie było mu to dane. Odebrano mu już wszystko łącznie z jednaczą duszą. Mimo to nie potrafił go nienawidzić, gotów wybaczyć w momencie wyrządzone krzywdy, gdyby tylko ponownie go ujrzał. Czekał wytrwale z zamierającą nadzieją.
A wszystkie obietnice okazały się słowami rzuconymi w powietrze i porwanymi przez wiatr.
Ile razy mówił mu, że są jednością, której nikt nie rozdzieli. Połączeni umysłami, zespoleni myślami. Doświadczeni przez nie oszczędzający ich los. Wytrwali. Odseparowani od zła przez swą obecność. Wspierali się niezależnie od poglądów innych. Dążyli do celu. Do marzeń. Wyśnili wspólny dom, ucieczkę od mediów. Zaplanowali razem swą dorosłość, a oddzielnie tracili osobowości.
Nagle przyszło opamiętanie i wyrwało z amoku zaślepienia. Zburzyło prostotę idealności.
Zniszczono ich kłamstwami. Nastawiano przeciwko sobie. Sterowano nimi wbrew ich woli. Więź pielęgnowana przez tyle lat została zerwana. Skończyło się wszystko, co dawało powody do przetrwania kolejnego dnia. Brat przygwożdżony ciężarem problemów odszedł szepcząc wyłącznie przeprosiny za dokonane bezlitosne ciosy. Bo nie miał siły naprawiać tego, co przecież nazywali najważniejszym.
Sam naznaczył się winą robiąc z siebie ofiarę i wygranego jednocześnie, bo wywołał wyrzuty sumienia w tym, który za to nie odpowiadał.
A on musiał poradzić sobie sam. Z tysiącem pytań, wrogością otoczenia, rozchwianą psychiką, imieniem „Tom” wypisanym krwią na sercu. Niebo usłane dawnymi wyznaniami rozłamało się, zwalając na jego głowę. Udawał twardego, choć każda noc wypełniała się jego rozpaczliwym krzykiem.
Nienaruszalni są ułudą, przychodzi moment, że nawet ich dosięgnie śmierć.
Zgubił się w labiryncie ścieżek, ale żadna z nich i tak nie prowadziła to wyswobodzenia. Codziennie patrzył jak najbliższa osoba kroczy bez niego w pełni szczęśliwa, a to przekreślało wiarę w powrót normalności. A najgorszy stał się fakt tego, że go nie odzyska. I żadne słowa już nie pomogą.
Jak to jest utracić przyjaciela, który zapewniał o wytrwaniu przy twym boku wieki?
Przyjaciela będącego jedyną ostoją, miłością i rodzonym bratem zarazem.

Lola

Och, och... <podnieca się>
Twincest i to jeszcze w wykonaniu Et... <rozpływa się>
Po przeczytaniu:
Wiesz, że ładnie prawda? Na pewno wiesz, lecz ja czuję mocny niedosyt. Nie wczułam się jeszcze, a się skończyło. Nie wiem, co mam powiedzieć... Od strony technicznej wszystko było chyba w porządku, gorzej z dobraniem zdań.
No cóż.
L.