`Mówi się 'do jutra', a umiera dziś.

.Areis

Tylko proszę, nie pomidorami. Ogórki mogą być xD

Z ponurą miną przyglądał się zachmurzonemu niebu. Deszcz przywitał z grymasem na twarzy oraz myślą o spływającym makijażu. Wszystko zdawało się być takie szare. Szara pogoda, szary nastrój, szare myśli, a nawet szarzy ludzie.
Omiótł wzrokiem stojącą obok matkę. Szlochała z opuszczoną głową. Czarny strój, miotany wiatrem lekko unosił się na wietrze, nadając jej wrażenie zwiewnej, delikatnej. Tak wrażliwej, że jeden podmuch był w stanie ją porwać i już nigdy nie przywrócić.
Spojrzał na Toma. Najpierw z niedowierzaniem, później lekką kpiną, zarejestrował łzę spływającą po jego policzku. Cienias. Nie panuje nad swoimi emocjami.
Pewnym, twardym i nieprzeniknionym wzrokiem patrzył na innych ludzi, zgromadzonych wokół nagrobka. Ten udawany żal, boleść... Budziły w nim odrazę. Lamenty kobiet, pocieszające słowa mężczyzn. Tak wyidealizowane, tak piękne i oczywiste. Zupełnie nieżyciowe. Puste, bezdźwięczne, rozchodzące się w powietrzu niepozostawiając echa.
Ostatnia garść ziemi, kwiaty... Jeszcze chwila i cała ta szopka miała się skończyć.
Położył swoją wiązankę i odwróciwszy się plecami, odszedł.
Przemierzał cmentarz wolnym, spokojnym krokiem. Nie czuł żalu, nie udawał. Niby po co? I dlaczego? Nigdy nie był dobrym wnuczkiem, a ostatnio można by mu nawet zarzucić, że jednym z najgorszych.
Przyglądał się kamiennym płytom, każda z nich nosiła brzemię nazwiska pochowanej osoby. Wszyscy prześcigali się w wielkości i kosztowności nagrobka, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie dla zmarłych. Prychnął, widząc majestatyczny grobowiec. Bezużyteczny.
Klucząc alejkami ku wyjściu, trafił na wąską, nieco zarośniętą ścieżkę. Tutaj przeważała skromność, a nawet zaniedbanie. Pojedyncze, małe, często wypalone, znicze były jedynymi ozdobami na podniszczonych grobach. Jeden z nich szczególnie przykuł jego uwagę. Był maleńki, prawie się rozsypywał. Ledwie zdołał odczytać litery na pękniętej płycie.

Andrea Flawer
ur. 19. 05. 1945
zm. 25. 11. 1946

Pamięci jedynej, ukochanej wnuczki.
Dziadkowie.

Te kilka słów spowodowało nagły przypływ wspomnień. Tak wspaniałych, a jednocześnie tak bolesnych.

- Bill, chodź, coś ci dam. - Mały, blondwłosy chłopiec z szerokim uśmiechem na umazanej w czekoladzie buzi, podbiegł do siwego człowieka, zanurzającego dłoń w obszernej kieszeni. Podskakując ze zniecierpliwieniem wpatrywał swe brązowe oczy w dziadka z niemałym uwielbieniem. Po chwili, na widok paczki cukierków, rozpromienił się jeszcze bardziej. Z zapałem otworzył opakowanie i wspinając się na kolana mężczyzny, wpakował do buzi garść łakoci.

Uśmiechnął się sam do siebie. Dziadek zawsze przemycał cukierki dla niego i Toma. Takie duże, owocowe, z sokiem w środku. Pamiętał, jak chrupał twarde słodycze, chcąc się jak najszybciej dostać do przepysznego wnętrza.

- Tylko nie mów mamie, ani babci, dobrze? - Energicznie pokiwał głową, chwytając dziadka za dłoń poznaczoną zmarszczkami długoletniej pracy.
- Zamknij oczy. Tylko nie podglądaj! - Mężczyzna zaśmiał się, widząc przymrużone oczy wnuczka, oplatane przez długie, niemal dziewczęce rzęsy. Wziął chlopca na ręce i postawił dopiero, gdy dotarli do celu.
- Możesz już otworzyć. - maluch uniósł powieki i natychmiast podskoczył ze szczęścia.
- Jejku, ale fajna karuzela! Dziadku, chodźmy tam! Chodźmy! - Ciągnął staruszka w stronę atrakcji.
- O! A popatrz tam! Sprzedają watę cukrową! Dziadku, kup mi! - Starszy człowiek tylko pokręcił głową i z uśmiechem na znużonej twarzy wyciągnął portfel, by spełnić zachciankę wnuczka. W końcu jak mógłby mu odmówić? Tak bardzo go kochał.

Dziadek zawsze miał dla niego czas. Nigdy nie powiedział kiedyś, później, zaczekaj. Nigdy nie odmówił mu pomocy. Wspierał go we wszystkim, co robił, nawet w konspiracji przed mamą, czy babcią, które były bardziej sceptyczne co do jego pomysłów.
To on rozwiązywał z nim zadanie z matematyki, to on uczył go jeździć na rowerze i pływać. To on spędzał z nim czas, bawił się, rozmawiał.
To on był jego kochanym dziadkiem.
A teraz zniknął. Na zawsze zasnął, nie pożegnawszy się choćby jednym słowem.

I wtedy jedna, samotna łza przecięła zaczerwieniony policzek czarnowłosego.

Mówi się do jutra, a umiera dziś.

extremalna.

I co ja mam powiedzieć?
Jednogłośnie uznaję to za piękne!
Wzruszyłam się. Nie było nic o jakiejś miłości do dziewczyny, a do Dziadka.
Dziewczyno piszesz bosko i nikt w Ciebie ogórkami nie rzuci;) - Ja tego dopilnuje;D

good_witch

Gdybym tego nigdy nie widziała - powiedziałabym, że cudownie, jak koleżanka wyżej. ALE ja to już znam.
Czytałam to.
Nie. Nie stoję za Tobą. Sprawdzasz? No.
To było prawdopodobnie na thpoland.fora.pl
Nie jestem naiwna. Nie aż tak.
Chyba, że jesteś wszędzie.

.Areis

good_witch :arrow: Nie wiem, co masz na myśli. Czy kogoś krzywdzę tym, że chciałam poznać opinie ludzi z tego forum? Dotyczy tylko opowiadań, więc wydało mi się bardziej... profesjonalne? Tak, chyba tak.
Było na thpoland i tam się spodobało, nie przeczę. Niemniej, tamto forum przypomina mi czasami nasz rząd, wszyscy są w jakichś dziwnych układach i nie wiadomo do końca, co, kto i z kim.
Lubię krytykę, ona w pewien sposób pcha mnie dalej. Liczyłam na nią. Naprawdę.
I nie uważam Cię za naiwną. Ani Ciebie, ani innych.

Pozdrawiam serdecznie
.Areis

Ach, nie ma mnie wszędzie. Odwiedzam te fora i strony, które mi się podobają.
Tyle?

extremalna.

Ale jednoczesciówka Twoja, tak?
No to chyba nie ma o co się kłócić. Moje twórczości są na dwóch forach, wiec jest dobrze. Ważne jeżeli jest Twoje.

.Areis

Tak, moja. Na thpoland byłam zarejestrowana jako Kami, teraz zmieniłam nick na Areis. Możecie sprawdzić. Tytuł ten sam.

good_witch

No to teraz, kiedy już wiem, że to jest Twoje, moge śmiało przyznać, że mi się podoba.

Chodziło mi o to, że czytałam tą jednoczęściówkę na thpoland.fora.pl. Wtedy byłaś chyba pod starym nickiem. Skąd miałam wiedizeć, że Ty, to Ty? Tamtego forum nie odwiedzałam już sporo czasu. Co byś powiedziała, gdybym moją jednoczęściówkę opublikowała tam pod nickiem 'pasikonik_01'? Lekkie posądzenie o plagiat?
Mogłaś poczuć się dotknięta. Fakt. Jednak ja już taka jestem. Napisałam szczerze.

Kate · Gość

Boskie. Po prostu cudowne. Takie Inne. xD Tak pięknie to opisałaś, że pod koniec nie tylko Bill płakał.
Brak słów.

Lina

Nie popłakałam się. Za mało opisów, za krótkie.

Ale... Podobało mi się, naprawdę. I podoba mi się to, że pod koniec nie tłumaczyłaś nagłej zmiany w zachowaniu Billa. My musieliśmy to wyczuć.

A zdanie końcowe... Co ja mogę powiedzieć? O, wiem.

Brawo.

Lola

Ja też czytałam to na thpoland.fora.pl Ale jakoś zbytnio mnie nie powaliło. Nie wiem, czy pisałam ci tam komentarz i jakiej był treści, bo zmienna jestem. Raz mi się podoba, a raz nie. Ogólnie było fantastycznie, ale żadne opowiadanie(no, oprócz jednego) nigdy nie doprowadziło mnie do łez. Ładnie było.
A masz tą piątkę
Lola(bez parasola)

Annabelle

nie no brak mi słów. Śliczne. Piekne. Boskie. Pokazałaś tutaj miłość do dziadka. I to tutaj mi się spodobało. Masz 5!

Shadow

Podobało mi się. Naprawdę. Było zupełnie inne niż reszta opowiadań. Ciekawy pomysł. Gratuluję. Do tego wszystkiego, tak ładnie to opisałaś. Bardzo mi się spodobało.
Pozdrawiam.

Suzy

Chociaż czytałam to na thpoland.fora.pl to przeczytałam drugi raz, a nigdy tego nie robie

. Naprawdę boskie. Oby takich więcej Wink

Anja

Tak, zgadzam się.
Piękne.

Naprawde cudowne.
Takie prawdziwe i przekonujące.
Jakbyś tam była i dokladnie to widziała.