Tak naprawdę, to przez ciebie!

Niunia.

Przepraszam. Przepraszam. Jak zwykle. Czy ty to widziałaś? Ten wielki ból w moich oczach? I nie tylko moich. Tak naprawdę, to wszystko twoja wina, nie nasza. To nie nasze krzyki i płacze. Nie nasze porozrzucane cholerne zabawki. To nie nasze niewyparzone mordy, które ciągle są głodne. Nie mamo. To twój alkoholizm. To on zabrał tobie męża, a nam ojca. Teraz mogę ci to wyznać. Wyrzucić prosto w twarz. Ale ty mnie nie słyszysz. Mogę krzyczeć, ale ty słyszysz tylko dźwięk wódki wlewanej do szklanki, która po chwili pod naporem butelki przewraca się ze stołu i upada na brudną podłogę, rozbijając się na miliony małych kawałeczków. „Cholera. Jakby była tu ta gówniara, to by posprzątała. Gdzie ona się włóczy?!” Pytasz samą siebie. Nawet nie wiesz, jak to boli. Teraz, tutaj. Kiedyś przyjęłabym to normalnie, bo przecież to była normalność. Ale już nie. Wiem, jak wygląda życie. Jak powinno wyglądać życie.
Ktoś wchodzi. Czy ta wysoka blondynka, to naprawdę ona? Czy to jest moja siostra?
„Znowu pijesz!” krzyczy do ciebie, ale ty przepitym wzrokiem tylko ją lustrujesz, i mówisz, że nic jej do tego, bo skoro się wyprowadziła, to gówno ją to powinno obchodzić.
„Nienawidzę cię! Zmarnowałaś mi całe życie, wiesz?! Nie obchodzi cię żadne twoje dziecko! Nawet ojciec miał cię dość…” mówi zdenerwowana siostra. Na wspomnienie ojca, wstajesz gwałtownie. „ Nieprawda! Nic-nic nie wiesz o naszej miłości! Ojciec mnie kochał! MNIE! Nie ciebie ty…” zamachnęłaś się. Dostała w twarz. Na policzku odcisnęły się ślady palców, po których teraz spływają łzy.
„Czy ty, chociaż pamiętasz, jak on wyglądał? Jaki był wspaniały, czuły, opiekuńczy? Czy ta cholerna wódka do końca wyżarła ci mózg?!” Dziewczyna zrzuca butelkę ze stołu, która się rozbija, a cały alkohol wylewa się na podłogę.
„Nawet nie wiesz, jaki dziś dzień… Pierwsza rocznica śmierci twojej córki” wychodzi. A ty stoisz i tępo gapisz się w drzwi. Czy szukasz w pamięci tego dnia? Tego dnia, kiedy przyszłam do domu, a ty byłaś kompletnie pijana, leżałaś na podłodze… A mój mały brat płakał w łóżeczku. Był głodny, jednak ty ostatnie pieniądze wydałaś na alkohol. Wzięłam go na ręce i pobiegłam do siostry. Tak, tej samej, która ci wypomniała moją śmierć. Ktoś ci kiedyś powiedział, że przez ciebie się zabiłam?
Ale wracając do historii. Pobiegłam do niej. Jedynej osoby, która mogła mi pomóc. Znała dobrze nasz ból. Kiedy trzy lata temu ojciec powiesił się w łazience, piłaś wręcz na umór. Już wcześniej piłaś za dużo, ale to była przesada. Codziennie byłaś na kacu, i leczyłaś go alkoholem. I płakałaś. Bo ojciec cię zostawił. Po co ci była czwórka dzieci? Czwórka, którą ojciec kochał ponad wszystko. Ale ty wiedziałaś swoje. On się zabił przez nas. Nieprawda. To zwykłe łganie, którego ty nie dostrzegasz. Wiesz dobrze, że to przez twój alkoholizm się zabił, mamo. Jak dawno tak do ciebie nie mówiłam?
Zostawiłam brata u siostry i wróciłam do domu. Dzisiaj miała przyjść opiekunka społeczna i chciałam, żeby dom wyglądał lepiej od jej poprzedniej wizyty. Ale kiedy przyszłam, ona właśnie zamykała drzwi za sobą. Spojrzała na mnie smutno i spytała, czy nie lepiej byłoby mi w domu dziecka. Odparłam, że wszędzie lepiej, byle nie z mamą. Pogłaskała mnie po czerwonym policzku, który zmieniał się w jeden wielki siniak. To pamiątka po tamtejszym ranku, w którym dostałam za to, że nie nakarmiłam brata i on płakał. Ale on nie płakał, bo był głodny. Tylko, dlatego, bo wzięłaś go na ręce. Bał się ciebie wiesz? Do tej pory się boi.
Siedząc tu przed tobą i widząc twój stan, myślę sobie, że może mogłabym żyć? Może zamieszkałabym w domu dziecka? Jakże byłoby cudownie… Mieć czysty pokój, czystą pościel, spokój, normalne jedzenie.
Ale wolałam skończyć ze swoim życiem. Bo kiedy weszłam do domu, rzuciłaś się na mnie z pięściami.
„Ty k***o! Przez ciebie zabiorą mi małego! Chcesz poczuć mój ból?! Chcesz?!” Krzyczałaś, kopiąc mnie. Nienawidziłaś mnie. Bo byłam bardzo podobna do ojca. Oczy, nos, włosy, usta… Nawet chód miałam za nim. A kiedy na mnie patrzyłaś, widziałaś jego i trudniej było ci mnie uderzyć. I za to nienawidziłaś mnie jeszcze bardziej. I mocniej biłaś.
Kiedy skończyłaś, wyszłaś z domu po wódkę. Musiałaś się napić. A ja? Ja poszłam do kuchni.
Skoro własna matka mnie nienawidzi, to po co mam żyć? Dlaczego ja mam znosić całe cierpienie tego życia?
Wzięłam nóż, ale po chwili go odłożyłam. Nie chciałam, żeby to tak bardzo bolało. Mnie. Bo ciebie, pragnęłam skrzywdzić bardziej niż ty mnie. Czy mi się udało? Nie wiem. Poszłam do pokoju i z szafy wyciągnęłam sznur. Ten sam, którym powiesił się ojciec. Zatrzymałam go, bo to było jedyne, co po nim miałam. Wszystko inne zabrałaś.
W łazience był hak. Wciąż tam jest. Nie wiem, po co był hak w łazience, ale tata kiedyś powiedział, że tam miał być mój pokój, a hak był na huśtawkę. Dla mnie! Widzisz, jednak mnie kochał!
Zawiązałam supeł na tym haku, potem obwiązałam sobie sznur wokół szyi i odepchnęłam stołek. Chwila męki i po krzyku. Widziałam swoje ciało, jak wisi bezwładnie na sznurze. Ale nie zostałam tam długo. Dotarłam do raju.
A dziś mija dokładnie trzysta sześćdziesiąt pięć dni od tamtego dnia.
Wciąż nie możesz sobie przypomnieć policji i pogotowia. Płaczu sąsiadki. Wzruszasz ramionami i mówisz do siebie: „Kretynka. Nie wciśnie mi żadnej bzdury”. Idziesz do kuchni i z szafki wyciągasz butelkę whisky. Otwierasz ją i pijesz po prostu: z gwinta.

Lola

Fabuła - matka pijąca przez to, że jej mąż się powiesił. I tak dalej...
Nie lubię śmierci, prawie każdy na tym forum o tym wie. Dlatego może ten jedno part mnie nie przekonał?
Lolka.

Rebel

Fabuła taka zwyczajna, znaczy - nic nowego, nic ciekawego.
Wykonanie, też nie powalające.
Śmierć mogłaby tu nabrać naprawdę innego znaczenia, gdybyś umiała to odpowiednio przedstawić. Nie umiałaś, no i wyszło...
jak dla mnie - nieciekawie.

Niunia.

Ohh... To nie miało być jakoś poetycko przedstawione. Jakieś... szczególne. Bo wiem, że nie jest i nie będzie. Ale po prostu spotkałam się z pewną sytuacją, która z pewnych względów jest taka a nie inna i po prostu musiałam to jakoś z siebie wyrzucić. To tylko takie odreagowanie. Ale po co to opublikowałam? Nie wiem. Chyba żeby sobie ulżyć.
Gdyby była tu Anja, to bym jej powiedziała, że to się mieści w teorii błędnego koła.

Lola

To trzeba tu Anję zwołać.

Anja, Anja! Przychodź tu natychmiast!

Niunia.

No właśnie... Ja nie wiem czemu ona jeszcze śpi... Przecież od prawie dwóch godzin nie ma ciszy nocnej, to co ona wyprawia w tym łóżku?!

Lola

Może jest kimś zajęta Hyhy

Niunia.

Moooożee...

Ale ciii, jak coś to ja nic nie wiem. Jeszcze się oberwie, że ją podglądamy czy coś...

Razz

Lola

Taak, telepatycznie. Była teraz w łóżku z... Johnym Deepem xD

Niunia.

Oooo jaaa... a on podobno ma bardzo ładne, kobiece dłonie xD

i w Piratach jego ręce to nie są jego tylko jakiegoś modela (nie potwierdzone i nie zaprzeczone!)

Lola

Fakt, jest model dłoni. To chyba raczej potwierdzone jest xD

Niunia.

A na MTV mówili, że tego nikt nie potwierdził! szuje jedne xD

A widziałaś, jakie Eva Longoria ma wielkie łapy?

Lola

Nie widziałm łap Evy.

Ale potwierdzali na VHS

Niunia.

Nooo xD

Swoją drogą, to trochę śmieszne, że taka drobna kobietka ma takie wielkie ręce xD

Lola

No xD Takie niedopasowane xD Jakby kurczak miał łapę słonia xD

Niunia.

Hehe dobrze powiedziane..

Nawet bardzo dobrze xd

Lola

Bo ja mam takie głópie pomysły xD

Niunia.

To nie jest głupi pomysł, tylko bardzo realistyczne spojrzenie na świat i przedstawienie problemu w olbrzymim kontraście.

Lola

Niunia.

Jak?
Miało wyjść trochę pod psychologię

Lola

I wyszło psychologicznie.

Niunia.

Wyszło to, co zamierzone. xD

Lola

To się ciesz. Chyba masz zosstać psychologiem, nie? xD

Niunia.

Jaaa? Nosiłam się z takim zamiarem, ale jak pójdę na psychologię, to pewnie zbzikuję do końca. Bym się nie połapała w tym całym mózgu, depresjach i objawach. Za dużo tego xD Już wolę iść na ekonomię

Lola