Forum  Strona Główna



 

Jestem Emilia (II Rozdział)

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Starsze wieloczęściówki.
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Lola
MODERATOR.



Dołączył: 07 Lut 2007
Posty: 1905
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Wto 22:29, 03 Mar 2009    Temat postu: Jestem Emilia (II Rozdział)

No więc. Startuję z badziewiem, trochę humorystycznym, trochę kopniętym, w zależności kto jak co odbiera.
Ilość odcinków jest nieznana.
Ale może być dobrze, bo się dobrze ją pisze Wink
Prolog krótki.
Dedykacja dla...
No więc zapraszam do skonsumowania.


PROLOG
Jestem Emilia.
Nie dość, że jestem nudziarą to w dodatku rozpuszczoną dziewuchą. Mam szóstkę z matematyki, dwójkę z fizyki i brata – pedała. Nie czuję się z nim jakoś emocjonalnie związana; po prostu przyjęłam to do wiadomości, że on jest i chodzi dwie klasy niżej. No i że jest większym dupkiem niż ja. A to wyczyn.
Brązowe włosy sięgają mi do pasa. Lubię je, aż do momentu gdy muszę je co dzień rozczesywać; zajmuje mi to całe dwadzieścia pięć minut, a mogłabym je przeznaczyć na coś innego. Czas chyba, aby je ściąć.
Według statystyk co drugi chłopak ogląda się za mną w szkole; pasjonujące, doprawdy. Naprawdę nie wiem, co oni widzą w moich „olśniewających blaskiem oczach w kolorze soczystej trawy” oraz w mojej figurze „idealnej modelki”. Czasem czuję się skrępowana, gdy tak bez żadnego poszanowania przejeżdżają tym obleśnym wzrokiem po moim ciele. Ale robię dobrą minę do złej gry; powinnam zostać aktorką.
Mam dwie przyjaciółki, Klaudię i Ewelinę – czasami mam wrażenie, że ich poziom inteligencji stanął na poziomie kury domowej. Z nimi nie da się pogadać o niczym innym, niż jak o kosmetykach, ciuchach, najprzystojniejszych chuliganach (ja tam nic w tych napuszonych łbach ładnego nie widziałam!) i samochodach. Jak na takie puste pół móżdżki rozróżniały BMW od Fiata albo od Mercedesa – nie wiem, ale robiły to prawie bezbłędnie.
Jedynymi osobami, z którymi dało się dość normalnie porozmawiać byli chłopcy z mojej klasy; miałam dwóch kujonów, czterech dresiarzy, pięciu inteligentów, jednego debila i dwóch całkiem sympatycznych gości. Jeden miał na imię Mikołaj, drugi Michał. Według szkolnych statystyk prowadzonych przez „szkolne lalunie” i ich zespół zrzeszający ludzi z iq poniżej pięćdziesięciu byli liderami stawki „Jesteśmy najpiękniejsi”. Miki, bo tak kazał do siebie mówić, był wysokim, umięśnionym blondynem o orzechowych oczach. Miał kasę, starych i samochód, co sprawiało, że był jeszcze bardziej „cool”. No i był reprezentantem szkoły w kategorii: siatkówka. Dziewczęta, uczęszczające do Liceum Ogólnokształcącego numer V w Krakowie, miały manię obsesyjną na punkcie sportowców; zawiązały między sobą kręgi i razem umawiały się u siebie w domach, aby skomentować nawzajem swoje „ciacha”. Wśród tego całego szumu tylko ja zdawałam się być normalna.
Michał to taki typ nieco niedojrzałego buntownika; bo niby nosi te glany, ćwieki i słucha wszystkiego co cięższe, zaczynając od metalu (albo może kończąc na nim?) to miał namiastkę lalusiowatości w sobie. Irytowało mnie to zawsze, dlatego z Mikołajem dogadywałam się dużo lepiej. O ile można dogadać się z dorastającym facetem.
Bo wiecie, takie słuchanie po raz kolejny o tym, że jakaś modelka ma super nogi, a jakaś inna biust, albo o tym, że znaleźli nową stronę z pornosami może się znudzić. Jedyna rzecz, która mi się nigdy nie nudziła, to była taka sytuacja, kiedy oni rozmawiali o dziewczynach, które im się podobają. To znaczy, tylko Mikołaj, bo jakoś Michał zawsze zmieniał temat. Podejrzewam, że jest gejem. Chciałam nawet kiedyś o to zapytać Miki’ego, ale tylko popatrzył się na mnie jak na kretynkę i powiedział, że od tego nadmiaru papierosów poprzekręcało mi się w głowie. Możliwe, wypaliłam wtedy całą paczkę na raz, bo byłam zdenerwowana jak nie wiem; miałam w ten sam dzień pisać konkurs matematyczny rozszerzonej liście zagadnień; jakbym wtedy dostała się do województwa, miałabym zapewnioną szóstkę. A może i fizyczka podniosłaby mi ocenę.
Konkurs poszedł mi dobrze; byłam w pierwszej trójce. Satysfakcjonująco, choć moich rodziców to nie zadowoliło; mój wielki brat zawsze był pierwszy. Ten to dopiero miał smykałkę do przedmiotów ścisłych. Aż żal dupę ściskał, że taka wywłoka ma taki talent. Trzeba było pogodzić się z porażką oraz z tym, że ja w jego wieku nie miałam takiego powodzenia, a on zbytnio urodziwy nie jest (w przeciwieństwie do mnie). Nie będę się o nim rozpisywać. Nie jest wart marnowania mojej kończyny oraz oryginalnego, pseudo zabarwionego na kolor różowy, pochodzącego (podobno) z XVIII wieku atramentu. Ekolodzy przywiązali by mnie do drzewa za niepotrzebne zużywanie papieru. Biedna ja, a nie drzewo. Z pewnością zostawiłoby to ślady na mojej delikatnej jak piórko, skórze. Po co ja mam się męczyć z kremami nawilżającymi, skoro i tak wszystko ma być „do kosza”? Niedoczekanie wasze!
Tak się teraz zastanawiam, po co ja to wszystko piszę. Jakby to ktoś zdrowy przeczytał, to pomyślałby, że jestem nieźle kopnięta. A ja nie jestem kopnięta, tylko egoistyczna. A to różnica. Bo jakby na to nie patrzeć, to ja jestem królową. Królową przez wielkie K, nawet Małgorzata się mnie słucha. Nieważne, że jest lalką, którą bawiłam się piętnaście lat temu i powinnam już ją dawno wyrzucić. To znaczy, chciałam to zrobić. Wtedy ta popatrzyła się na mnie swoimi wielkimi, tuskowymi oczami w kolorze miodu i nie mogłam tego zrobić. Wrzuciłam ją do pudła z innymi przedmiotami. Jednak sumienie nie dawało mi spokoju, po pięciu sekundach wyjęłam ją stamtąd; była zła, widziałam, jak zmarszczki pojawiają się na jej starym obliczu. Widziałam jak przeciera laskę, którą trzymała w dłoni, jakby przygotowywała ją do użycia. W momencie wyrzuciłam ją z rąk, a sama z piskiem wyskoczyłam na łóżko. Nie wiem, ile krzyczałam; wiem tylko, że ktoś wpadł do pokoju i mocno mnie przytulił. Zamknęłam usta, tylko łzy dalej spadały z moich oczu.
- Emilko, kochanie, przecież nic się nie stało.
Jasne, bracie. Przecież nic się nie stało.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Lola dnia Wto 19:44, 31 Mar 2009, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Raphael
Mistrz pisania;)



Dołączył: 03 Mar 2009
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: nieopodal Łodzi

PostWysłany: Śro 19:54, 04 Mar 2009    Temat postu:

Nie no, dla mnie bomba. Coś oryginalnego w końcu. Ale nie wiem, ile wytrzymam taki egoistyczno-cyniczny styl xD

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Jednobarwna
Poczatkujący



Dołączył: 19 Lut 2009
Posty: 64
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wałbrzych

PostWysłany: Czw 10:19, 05 Mar 2009    Temat postu:

Baaa. To jest świetne. Zapowiada się ciekawie. I jest zabawnie.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Markus
Mistrz pisania;)



Dołączył: 20 Lut 2009
Posty: 246
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kielce

PostWysłany: Czw 17:37, 05 Mar 2009    Temat postu: Re: Jestem Emilia (prolog)


Lola napisał:
tuskowymi oczami


Chytry


Pomysł i wykonanie - świetne, ale nie podoba mi się tok myślenia głównej bohaterki (jak i sama ona).


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lola
MODERATOR.



Dołączył: 07 Lut 2007
Posty: 1905
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Czw 18:00, 05 Mar 2009    Temat postu:

dziękuję, dziękuję. nowa część się zacznie pisac, jak będę od nowa włączać komputer, żeby się nie wyłączył w połowie znowu przeklęte wirusy.

Raphael: taki styl miał być. przerysowany, egoistyczny, nienormalny. zresztą Emilia tez nie będzie normalna, ale... cii!
Markus: tok myślenia tez mi się osobiście nie podoba, ale taka jest postać Wink tuskowe oczy pochodzą od naszego szanownego pana od historii Wink


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Raphael
Mistrz pisania;)



Dołączył: 03 Mar 2009
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: nieopodal Łodzi

PostWysłany: Czw 19:42, 05 Mar 2009    Temat postu:

Lola, ja doskonale (mam nadzieję!) rozumiem, jaka miała być głóna bohaterka. I jest to ciekawe odstępstwo od "dobrych" bohaterów. Po prostu już chyba kiedyś czytałem coś takiego, i trudno było wytrzymać dłużej niż parę stron Wink Ale czy Emila będzie niepoczytna - zobaczymy

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lola
MODERATOR.



Dołączył: 07 Lut 2007
Posty: 1905
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Sob 16:09, 07 Mar 2009    Temat postu:

Informuje o tym, że pierwszy 'rozdział' sie pisze.
główny zarys już jest.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
threat_
Bywalec



Dołączył: 22 Lut 2009
Posty: 149
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Tomaszów Lubelski

PostWysłany: Sob 11:37, 14 Mar 2009    Temat postu:

Haha. Całkiem fajne.
Rozumiem, że przerysowane postaci miały być? Ale wyszły trochę za bardzo przerysowane.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lola
MODERATOR.



Dołączył: 07 Lut 2007
Posty: 1905
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Sob 21:27, 21 Mar 2009    Temat postu:

Przepraszam, że dopiero teraz.
O ile tamta część była nie zmącona, to ta jest strasznie. Poplątanie z pomieszaniem. Wszystko wyjaśni się w kolejnych rozdziałach.

Jeszcze gorący, nowy:

ROZDZIAŁ I
Jestem Emilia.
Moją ulubioną lalką jest Małgorzata. Ma takie śliczne włoski i dołeczki w policzkach. Mama mówi, że wygląda podobnie do mnie. Nieprawda.
Ja nie mam takich ładnych oczu. Ona ma jak pustynię, rozżarzoną milionami węgli. Tak ślicznie się jej świecą. A zwłaszcza w nocy, gdy się na nią popatrzę; jest taka niesamowita. Jak dostojna dama siedzi na swojej półce, przenikając całe pomieszczenie swoim wzrokiem. Zawsze z godnością trzymała w swojej dłoni laskę, długą, całą brązową. Czasami ją wyjmowałam z jej ręki, aby ją przeczyścić. Wtedy czułam niesamowite mrowienie. Od koniuszków palców, do czubków włosów.
Rude falbanki sukienki kontrastowały się z zieloną górą – gorsetem, zawiązany mocno cienkimi tasiemkami z tyłu. Na szyi wisiał podobny diament do tego z „Titanicu” lecz o innym kolorze. Był koloru perłowego, z delikatnymi poświatami brązów, czerni, szmaragdu… Zapięty na cieniutkim zapięciu w kształcie małej róży.
Małgorzata nie boi się nocy. Jest jej panią; ja za to się boję.
Jest jak kot, przebiegły kot, który chowa się po ścianach, ucieka do kątów, umyka w czeluście ciemności. Chodzi na palcach, cicho, zgrabnie, przeskakując przeszkody.
Boję się ciemności, bo kojarzą mi się z bólem. Z bólem wielkim, ogromnym, z bólem który rozrywa moje ciało na miliony kawałeczków, aby potem dzielnie wszystkie klejem posklejać. Czasem niedokładnie. Brak jakiegokolwiek elementu rozpoczynał wir na nowo.
Jest mi zimno. Bardzo zimno.
Trzęsę się; po chwili przykrywam się kołdrą niebieską w chmurki. Kojarzy mi się z wielkim niebem, usłanym milionem gwiazd. Lubię niebo. Jest takie… tajemnicze.
Słyszę kroki na schodach. Kto to…?
Ciężkie, nieprzyjemne, stawiane dla pozoru… Nakrywam kołdrę na głowę. Boję się. Bardzo.
Bardzo, bardzo, bardzo.
Gdyby Małgorzata była prawdziwa, wiedziała by co robić – Mruknęłam sama do siebie. Ona jest prawdziwą damą z salonów.
Przymykam powieki, a obraz zamazuje się; zniknęły czarne plamy by zastąpić je kolorowymi obrazami bajek. Takich bajek dla prawdziwych księżniczek i królewiczów, gdzie wszystko jest idealne, poukładane, bez problemów. Obrazy wirujące w mojej głowie zamącają mi głowę. Kroki stają się jakby cichsze, bardziej oddalone, jakby zamglone. Za mgłą fantazji i wyobraźni.
Jej idyllę przerwał huk rozbijanej ramki. Widziała oczyma wyobraźni jak powoli zsuwa się z ściany, popchnięty przez nieuważnego użytkownika. Jak jego ramka ociera się o chropowatą powierzchnię ściany, jak walczy z tarciem, a w końcu upada na podłogę. Jego szyba rozbija się w drobne kawałeczki, tył podtrzymujący zdjęcie wypada z zawiasów, a sama fotografia wysuwa się z pod tektury i ukazuje swoją zawartość. Zauważyła, że osoba niedbale kopie szczątki obrazka i nie zwracając już więcej na niego uwagi, porusza się dalej. Ręce niepewnie dotykają ścian, raz jednej, a raz drugiej. Jak nogi plączą się, robiąc supeł i prowokując upadek. Pierwszy, drugi, trzeci. Oczy zamykając się powodują, iż świat rzeczywisty odcina się od niego. Zostaje tylko on i jego świat.
Głośne stukanie do drzwi. Dreszcze przeszły całe moje ciało, a głos utkwił w pierzastej poduszce. Tak bardzo nie chciałam być słaba!
Drewno uchyliło się z cichym trzaskiem; wstrzymałam oddech, aby poruszająca kołdra nie zwróciła uwagi przybysza. Kroki, przedtem cichsze, teraz głośniejsze i cięższe wydawały się być moim końcem. Raz powolnym, bolesnym; raz szybszym i szczęśliwszym. Brak oddechu zaczął mi doskwierać. Zakaszlałam potężnie, nie mogąc złapać powietrza. Szybko odsłoniłam kołdrę, wyskoczyłam z łóżka i oparłam się o bok, wypinając ciało w łuk. Gwałtowne wstrząsy przechodziły moje ciało, ale gość jakby tego nie zauważał; przez łzy zauważyłam tylko, że opiera się o ścianę i nieprzeniknionym wzrokiem wpatruje się w podłogę. W moje stare, zniszczone panele.
Oddech ustabilizował się, ból przeszedł. Z bezradnością upadłam na podłogę. Nie wiem, ile trwało to nasze milczenie i bezruch; minutę, może dwie, a może i pół godziny. Twarz kuzyna świeciła w ciemności.
Nagle zerwał się, o ile można tak określić podniesienie się, przybiegł do mnie. Stał przede mną i nie wiedział, co robić. Ja też nie wiedziałam. Szok sparaliżował mnie, mózg, serce. Przez chwilkę przeszła mnie myśl, że to koniec. Nie chciałam tak umierać, nie tak…
Klęknął przede mną, opierając lewą rękę o poręcz łóżka, a drugą o parkiet. Popatrzył mi w oczy. Był pijany, rozpoznałam to od razu.
Zamyśliłam się. Akurat był on człowiekiem, który nie ulegał nigdy wpływom, a nigdy sam nie upijał się. Musiał być jakiś tego powód. Jaki…? Nie miał nigdy jakichkolwiek zatargów, konfliktów, zawsze był uśmiechnięty i radosny. Starszy ode mnie o dziesięć lat, był mi podawany jako wzór do naśladowania. Matka go uwielbiała, w przeciwieństwie do mnie. Nie znosiłam go, bo był taki bez wad. Zawsze mu wszystko wychodziło, był niesamowitym farciarzem, który pomimo tego, że zadzierał z losem zawsze wygrywał.
Nie zauważyłam nawet, gdy jego twarz była niesamowicie blisko mojej. Odór alkoholu odrzucał mnie, ale hipnoza wzrokowa była dużo silniejsza. Wygrywała to równe starcie dwóch potężnych magii, zarezerwowanych na specjalne okazje.
Bliżej, bliżej, bliżej… - Coś krzyczało, szamotało, sprowadzało na złą drogę.
Tak nie można, nie! – Głos sprawiedliwości odzywał się pełnią swojej osobowości, chcąc zakończyć to durne przedstawienie.
Usta muskały się o siebie, delikatnie drażniąc partnera.
Połączenie dwóch dusz. Bliskiego. Niesamowitego. Końca. Marzenia. A jedynie brutalnej rzeczywistości.
I…
Wszystko prysnęło.
Jak unoszący się domowy zapach w obcym miejscu.






C. D. N.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Raphael
Mistrz pisania;)



Dołączył: 03 Mar 2009
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: nieopodal Łodzi

PostWysłany: Sob 21:36, 21 Mar 2009    Temat postu:

Ale fajne, ciekawie jak zwykle. Jest oryginalność, ciekawe podejście, wątek miłosny...

Szkoda tylko, że 3/4 rozdziału nie zrozumiałem


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
threat_
Bywalec



Dołączył: 22 Lut 2009
Posty: 149
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Tomaszów Lubelski

PostWysłany: Sob 23:29, 21 Mar 2009    Temat postu:

Trochę średnio łapię, o co tu chodzi.
Ale jeżeli chodzi o sam styl, jest świetny.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Jednobarwna
Poczatkujący



Dołączył: 19 Lut 2009
Posty: 64
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wałbrzych

PostWysłany: Śro 10:35, 25 Mar 2009    Temat postu:

No. Ja też trochę nie załapałam, ale i tak mi się podoba. Lubię rzeczy tajemnicze. Fajne jest to, że nie przedstawiłaś wszystkiego w jednym odcinku, tylko wytłumaczysz dopiero w kolejnych. Podoba mi się wątek miłosny. Kuzyn?

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lola
MODERATOR.



Dołączył: 07 Lut 2007
Posty: 1905
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Sob 20:26, 28 Mar 2009    Temat postu:

Rozpieszczam was.
Część słodkawa i cukierkowa, ostrzegam.

ROZDZIAŁ II
Jestem Emilia.
Jak byłam mała, to chciałam zostać księżniczką. Taką, po którą przyjechałby królewicz na białym koniu. Rumaku, kucyku nie. Marzyłam o szafach pełnych sukien, jednych dłuższych, drugich bardziej okazalszych. Myślałam o ślubie, takim nieskazitelnym i bez wad; o pieskach, dzieciach. O małej, przytulnej kuchni i dużej sypialni. O osobie, która umiałaby mi pokolorować świat. Byłam mała, głupia. Głupia, głupia, głupia. Zdałam sobie z tego już sprawę, gdy Paweł powiedział mi, że nie może być moim mężem, bo nie znam się na samochodach.
Ta nieznajomość pozostała mi do dziś. Stwarzała niepotrzebną komplikację na drodze ucieczki do szczęścia. Była brzydka, zła. Gdyby była dobra, to by mi pomogła. Ale tak nie było.
Kuzyn, opierający się już drugą godzinę o maskę samochodu wydawał się być jakiś przygaszony. Złote promyki umykały i chowały się gdzieś pomiędzy pasami włosów. Uśmiech od czasu do czasu pojawiał się na jego zmęczonej twarzy; zielone, soczyste oczy wypatrywały czegoś w oddali. Ratunku. Dla mnie, dla niego, dla zmąconych dusz poszukujących raju. Gdybym tylko wiedziała…
Wokół nas rozciągały się pola, pola złociste. Lasy zielone, stawy błękitne. Nie wiem, po co mnie tu zabrał, ale cieszę się; cieszę się, że to zrobił. Jest mi tak wspaniale. Czuję górskie, rześkie powietrze. Wpada mi do gardła, przepycha się, aby dostać się do płuc. Czuję wymowną ulgę. Jest lepiej. Dużo lepiej.
Panuje niczym nie zmącona cisza; tylko my i otaczająca nas przyroda. Ptaki, różne, kolorowe latają nad naszymi głowami. Wyciszenie.
Nagle on się zrywa; podchodzi do mnie szybkim krokiem. Stajemy twarzą w twarz, oko w oko, pomimo tego, że jest wyższy ode mnie o dziesięć centymetrów. Spokój bije od niego, niesłychany, choć spodziewany. W takim miejscu nikt by się nie oparł zupełnej chwili relaksu.
Chwycił delikatnie moją głowę w swoje nieco szorstkie dłonie. Był genialnym fizykiem, chemikiem, kochał się swoją wiedzą bawić; przedtem tego nie dostrzegałam, będąc pod wpływem złości. Teraz wiem, że on odnosi takie sukcesy, bo widzi w tym swoją drugą kochankę. Kochankę dającą mu rozkosz, takiej, której do tej pory nie doświadczał. Pierwszą byłam ja, ukryta pod aksamitnym materiałem, z rozburzonymi włosami. Nie wiem, czy mnie kochał; wiem tylko, że to uczucie było ogromne, dające wielkie perspektywy. Pozwalające unosić się ponad innych. Nie liczyły się więzy krwi; kuzynka, kuzyn, czy nie rodzina, co za różnica, kiedy dwoje ludzi łączy coś wielkiego, nieopisanego. Im nie grozi rutyna, samouwielbienie, koniec. Są jedną częścią, stalową, której nie da się rozkruszyć ani złamać.
Przejechał kciukami po moich ustach. Nie potrzebowałam nie wiadomo jakich czynów, by poczuć ekstazę poruszającą moje całe ciało. Wystarczył gest, spojrzenie, pocałunek. On.
Nie wiem, czy miłość, ale z pewnością narkotyk.
Narkotyk dający pełne szczęście.
Uśmiechnęłam się delikatnie do jego lica. On też zrobił to samo, machnąwszy głową, aby pozbyć się wpadających mu do oczu włosów. Przyłożył czoło do mojego czoła. Zimny oddech otulał moją twarz, przynosząc jej ukojenie od ciepła. Nie zgolona do końca broda delikatnie drapała mnie w okolicy podbródka, policzka.
Zarzuciłam mu ręce na ramiona i przycisnęłam do siebie. Obydwoje leżeliśmy na drzwiach samochodu, delektując się sobą i tą chwilą.
Jego ręce zjechały niżej, dużo niżej. Ominęły szyję, ramiona, by znaleźć się na biodrach. Jego głowa delikatnie przesuwała się, aż znalazła się pomiędzy piersiami. Delektował się nimi, tylko i wyłącznie patrząc, i słuchając mojego bicia serca. Było nieregularne, ale podobało mu się. Nie wiem, dlaczego.
Uchwycił delikatnie moje dłonie i położył je na szybie, nie zwalniając z nich ucisku. W końcu ustami dotknął moich ust. Rozpływałam się. Nie ważne było to, że za chwilkę może wszystko przepaść jak sen. Liczyło się dla mnie teraz. Teraz, ponad wieki.
- Kocham cię. – Wyszeptałam cicho, lecz on tego jakby nie dosłyszał; delikatnie bawił się moimi ramiączkami sukienki, jednocześnie gryząc ucho.
- Kocham cię. – Powtórzyłam jeszcze raz, by się upewnić, że mnie słyszał. Słyszał. Uchwyciłam jego krótkie, lecz przestraszone spojrzenie. Jednak nie zareagował, tylko dalej czynił to co wcześniej. Wystarczyła mu tylko chwila, abym została w połowie rozebrana. Sukienka zatrzymała mi się na biodrach, a blade ciało odznaczało się na tle czarnego samochodu. Usta całowały się jak szalone. Biegły, niczym rozpędzone konie, aby być pierwszymi na miejscu. Na mecie. Aby dostać ordery i oznaczenia, by żyć choć przez chwilę w świetle sławy.
Z nimi było inaczej.
Zmieniliśmy tempo; mu oddech był już nienaturalnie przerywany i w nieregularnych odstępach czasowych; kręciło mi się od tego już wszystkiego trochę w głowie.
Przejechałam dłonią po jego torsie, a następnie rozpięłam po kolei jego wszystkie guziki. Nie było to zadanie łatwe, ale na szczęście mi pomógł. Jego koszula, pachnąca jego ciałem wylądowała na ziemi.
Czułam, że mój kuzyn opatula moje ciało milionami drobnych pocałunków, składa je wszędzie. Byłam tak rozpalona jego poczynaniami, żarem lejącym się z nieba, jego chłodnymi rękami… Umierałam, błagałam o więcej. Niespodziewanie jednak przytulił się do mnie, ukrywając twarz pomiędzy moją szyją, a obojczykiem. Rozkojarzona spojrzałam na niego, a potem na źródło dźwięku wypowiadającego coś mniej więcej w stylu „czy nie potrzebujecie pomocy?” i zaklęłam siarczyście w myślach.


- „Co się odwlecze, to nie uciecze” kochana.
- Mam nadzieję.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Soullea
Poczatkujący



Dołączył: 22 Mar 2009
Posty: 4
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 22:05, 30 Mar 2009    Temat postu:

Super. Masz strasznie fajny styl i w ogóle tak to realnie przedstawiasz, te wszystkie sytuacje, że łatwo się utożsamić z bohaterką ]. Zdziwiło mnie, że to kuzyn, ale oryginalne, więc bardzo dobrze xD. Śliczne opisałaś pocałunek. Mimo, że cukierkowo, to bardzo mi się podoba Wink. Ciekawie, fajny wstęp. Ogólnie to w tej części wiadomo o co chodzi o wiele bardziej, niż w poprzednich.
Pozdrawiam.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lola
MODERATOR.



Dołączył: 07 Lut 2007
Posty: 1905
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Śro 17:23, 06 Maj 2009    Temat postu:

Chwilowo muszę zawiesić opowiadanie ze względu na przytłaczającą ilość wypracowań z niemieckiego.

Mam nadzieję, że ma niedyspozycja zostanie mi wybaczona.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Raphael
Mistrz pisania;)



Dołączył: 03 Mar 2009
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: nieopodal Łodzi

PostWysłany: Śro 18:51, 06 Maj 2009    Temat postu:

Nie! nigdy! Będziemy cię za to nekac do konca twej miernej egzystencji!!!

Żartowałem


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Starsze wieloczęściówki. Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
deox v1.2 // Theme created by Sopel & Download

Regulamin