Może to właśnie tak się skończy...?

Suzy

Po co to dodałam? Nie wiem

Pisałam na kartce co mi do głowy przyszło i w końcu postanowiłam zrobić z tego jednopartówkę. To moja pierwsza dlatego liczę się z duuużą krytyką (zwłaszcza, że sama uważam, że daleko jej do doskonałości).
Morał jest. Domyślny, więc każdy zrozumie go jak tak będzie chciał.
Zapraszam do krytykowania Smile

Mówili, że się zmienił;
Mówili, że zbłądził;
Mówili, że wybrał złą drogę;

A co on myślał? Już sam nie wiedział. Nie miał zdania. Wszyscy narzucali mu swoją wolę. Dyktowali co ma robić. Początkowo się stawiał. Przecież nie tak to sobie wymarzył. Ale potem zrozumiał, że marzenia mają się nijak do rzeczywistości. Krwiożercze pijawki show-biznesu powoli wkradały się do jego umysłu nie pozostawiając mu nic do gadania.

Mówili, że są nierozłączni;
Mówili, że zawsze potrafią sobie pomóc;
Mówili, że kochają się jak bracia;

W świetle reflektorów wszystko było w jak największym porządku. Uśmiechnięci, mili. Stereotyp gwiazd. A w domu? Już nie pamiętał kiedy ostatni raz szczerze ze sobą gadali. Jeśli chodziło o sprawy zespołu to czasem coś razem uzgodnili, ale nigdy nie obeszło się bez kłótni . Kiedyś robili tak dla żartu, dla zabawy, teraz – na serio. Pamiętał taką scenkę z przed dwóch dni:
-Oddawaj to!
-Wal się!
-To nie twoje, ty wypacykowana lalko!
-Zamknij się, łomie i wypierdalaj z mojego pokoju!
-Bo co mi zrobisz? Pójdziesz się poskarżyć mamie?
-Nie twój interes co zrobię!
-Nie denerwuj się tak, bo ci lakier zejdzie!
I tak było codziennie. Już nie umieli ze sobą rozmawiać tak jak dawniej.

Mówili, że się zakochał;
Mówili, że zrobi dla niej wszystko;
Mówili, że piękna z nich para;

On w ogóle jeszcze potrafił kochać? Chciał znaleźć kogoś dla zabicia czasu, ale czy on ją kochał? Nie. To coś było dalekie od miłości. Owszem spotykali się. Wmawiał sobie, że to jakieś głębsze uczucie. Ale ile można się oszukiwać?

A teraz stoi na dachu wieżowca.
- Nie łudź się, Kaulitz, że ktoś cię jeszcze pamięta. - przeklęty głosik w głowie jeszcze bardziej go dobijał. Tylko krok dzielił go od tego by zapomnieć o wszystkich kłopotach, by uciec od tego przeklętego świata.
- Bill, nie rób tego. Ja wiem, że wszystko zchrzaniłem, ale nie rób tego. Zrobię wszystko, żeby było tak jak dawniej…
- Nie, Tom. To nie twoja wina. Zresztą moja też nie. Ten cały stres, to całe napięcie nas zmieniło. I nie zatrzymuj mnie. Tak będzie lepiej, uwierz.
Zamknął oczy i postąpił krok na przód zamykając sobie jakąkolwiek drogę ucieczki. Myśl ‘kocham, cię Tom’ była ostatnią jaką zarejestrował jego umysł.

Mówili, że on wytrzyma wszystko;
Mylili się… Nie wytrzymał…

Shadow

Hmmm... Jak na pierwszą jednoczęściówkę, uważam iż jest nieźle. Chociaż moglo być lepiej. Pomysł jest nawet niezły.
Jednym słowem: jest dobrze Smile

Pozdrawiam

Annabelle

hmm...nawet ładne...podobały mi się te fragmenty "Mówili, że..." Pomysł także fajny. Pozdrawiam.

katherine_poetry

podoba mi się Smile

)

Lola · Wysłany: Wto 19:51, 20 Mar 2007 Temat postu:

Jak na pierwszą jednoczęściówkę jest przeciętnie. Nawet ładne, ale nie super.
Błędy:
1.Oklepana fabuła.
2.Za mało uczuć.
Trzeba sobie po prostu znaleźć temat, który albo jeszcze nie był używany, albo przeszedł bez echa. I sobie go po swojemu ‘odgrzać’. Tylko naprawdę utalentowane osoby potrafią z czegoś powtarzającego się ciągle, zrobić coś na ‘celujący’.
Jejku, ile powtórzeń. Schodzę na psy. Albo nadmiar celów uderza mi do łba. Więc wybacz za wszelkie błędy.

zuzikb - niezalogowana · Gość

Nie wierze! Pisałam ostatnio tez cos takiego na kartce! Praktycznie identyczne cytaty! Surprised

szczeka mi opadla Razz

Anja

A mnie się podobało.
choc krótkie, podobało mi się.

Rebel

Anja

Tak, zgadzam sie z Rebel.